- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله : دعا، كليد حاجت است و لقمههاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : خداوند عزّوجل شرم میکند از بندهاش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليهالسلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلىاللهعليهوآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلىاللهعليهوآله : ترک دعا گناه است.
مفهوم دعا از دیدگاه جبران خلیل جبران
مفهوم دعا از دیدگاه جبران خلیل جبران
نیایش در اندیشه ها و نوشته های نویسنده ی مشهور جبران خلیل جبران
"جبران خليل جبران" در ششم ژانویهي سال ۱۸۸۳، در خانوادهای مسیحی مارونی (منسوب به مارون قدیس) که به خلیل جبران شهرت داشتند، در "البشری"، ناحیهای کوهستانی در شمال لبنان به دنیا آمد. وی به دلیل شرایط خانوادگی سختی که تجربه می کرد تصمیم گرفت نهایتا به سوی امریکا به همراه مادر خود کوچ کند. جبران در آمریکا به نگارگری پرداخت و در سال ۱۹۰۸ وارد فرهنگستان هنرهای عالی در پاریس شد و به مدت سه سال زیر نظر تندیسگر سرشناس، "اگوست رودن" درس خواند. وی در سال ۱۸۹۸ پس از تحصیلاتش در آمریکا وارد مدرسه الحکمة بیروت گردید. وی در ادامه زندگی خود سفری به پاریس داشت و مدتی در آنجا زندگی و از مصاحبت و همنشینی با بزرگان هنر و ادبیات آن کشور بهره برد و سپس دوباره به آمریکا بازگشت. این نویسنده متبحر و بزرگ در نهایت در سال ۱۹۳۱ چشم از جهان فرو بست.
از آثار او می توان به: بالهای شکسته، اشک و لبخند، دیوانه، نامه ها، پیامبر و مسیح فرزند انسان اشاره کرد.
نوشته ی زیر از کتاب معروف پیامبر و دیوانه است. این کتاب در دو بخش نگارش شده و در بخش اول خلیل جبران به بررسی مهم ترین مسائل اجتماعی و مذهبی از نگاهی عرفانی می پردازد. نجف دریابندری، مترجم این کتاب در مقدمه می نویسد:
"خلیل جبران از جریانات فکری مغرب زمین در دوره جوانی خود برکنار نبوده است؛ پیامبر او درباره همه مسائل حاد جامعه سخن می گوید. همه این سخنان بر این پایه استوارند که سرشت انسان ذاتا خوب است و دشواری های زندگی او از اینجا ناشی می شوند که او هنوز در تعارض های اساسی زندگی را به جا نیاورده و ماهیت کار و نظام زندگی را چنان که باید دیگرگون نکرده است. "
خلیل جبران در فصلی از این کتاب پیرامون دعا می نویسد:
آنگاه یک زن روحانی گفت با ما از دعا سخن بگو.
و او در پاسخ گفت: شما به هنگام سختی و نیاز دعا میکنید؛ کاشکی در عین عافیت و در روزهای فراوانی هم دعا میکردید. چون دعا چیست مگر گسترش خویشتن در اثیر زنده؟
وگر آنگاه كه روح تان شما را به دعا ميخواند كاري جز گريه نميتوانيد كرد، پس او را بايد كه بارها شما را برانگيزد تا آن كه به خنده درآييد.
آنگاه که دعا می کنید در هوا بر میآیید تا با کسانی که در همان ساعت دعا میکنند، و جز در آن دعا آنها را نخواهید دید، دیدار کنید...
پس بگذارید که زیارت شما از آن معبد ناپیدا همه خوشی باشد و دیدارتان همه شیرینی!
زیرا که اگر قصد شما از درآمدن به معبد چیزی جز خواستن نباشد چیزی نخواهید گرفت:
و گر از برای فرو انداختن خود به معبد در آیید کسی شما را فراز نخواهد آورد:
یا حتی اگر از برای آن به معبد درآیید که خیر دیگران را گدایی کنید درخواست شما شنیده نخواهد شد. همین بس که به آن معبد ناپیدا درآیید.
من نمیتوانم به شما بیاموزم که چگونه با کلام دعا کنید.
خداوند به کلام شما گوش نمیدهد، مگر آنگاه که خود او از زبان شما سخن میگوید.
و من نمیتوانم دعای دریاها و جنگلها و کوهها را به شما بیاموزم.
اما شما که زادهی کوهها و جنگلها و دریاها هستید دعای آنها را در دل خود خواهید یافت، و همین قدر که در سکوت شب گوش فرا دهید صدای آنها را خواهید شنید که با سکوت میگویند:
«خداوندا، ای که خويشتن بالدارِ مایی، آن که در ما اراده میکند ارادهی توست. آن که در ما میخواهد، خواهش توست. انگیزش توست که شبهای ما را، که از آن توست، به روز میبرد.»
ما نمیتوانیم چیزی از تو بخواهیم، زیرا که تو نیازهای ما را میدانی پیش از آن که در ما زاییده شوند: «توخود نیاز مایی، و هر چه بیشتر از خود به ما بدهی همه چیز را به ما دادهای.»