- امام صادق علیه السلام: دعا کن و مگو که کار از کار گذشته است. زیرا دعا، عین عبادت است. خداوند می فرماید: «کسانی که از عبادت من گردن فرازی کنند؛ به زودی با خواری به دوزخ در می آیند.» و فرموده است: «مرا بخوانید تا پاسختان دهم.»
- امام صادق علیه السلام: خداوند به وسیله ی دعا آنچه را که می داند برای آن به درگاهش دعا می شود و او، آن را اجابت می نماید، دفع می کند و اگر بنده به آن دعا موفق نشده بود، هرآینه به او بلایی می رسید که ریشه اش را از زمین می کند.
- امام علی علیه السلام: دعا کلید های کامیابی و رمز های رستگاری است و بهترین دعا دعایی است که از سینه ی پاک و دلی پارسا برآید. مناجات مایه ی نجات است و اخلاص، مایه ی خلاص. پس هرگاه هراس و بی تابی بالا گرفت به خدا باید پناه جست.
- امام صادق علیه السلام: هرگاه به یکی از شما رقت قلب دست داد، دعا کند. زیرا قلب تا خالص نشود رقت نمی یابد.
- امام صادق علیه السلام: لقمان به فرزندش گفت: «...وقتی بر مرکب خویش سواری، به خواندن کتاب خدا بپرداز، وقتی سرگرم کار هستی تسبیح بگو، و هرگاه که تنها بودی به دعا مشغول شو.»
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به علی علیه السلام فرمود: به برکت وجود امامان از نسل توست که به امتم باران داده می شود و دعایشان مستجاب می شود، خداوند، بلا را از آنان برمیگرداند و رحمت، از آسمان فرود می آید.
- پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرگاه فردی از شما دعا می کند، تقاضاهای بزرگ بنماید؛ زیرا بر خداوند هیچ چیز بزرگ (سنگین) نمی آید.
- امام علی علیه السلام: دعا کردن را پنج موقع مغتنم شمارید: هنگام خواندن قرآن، هنگام اذان، هنگام بارش باران، هنگام برخورد دو صف برای شهادت و هنگام دعای ستمدیده. زیرا هیچ مانعی میان آن و عرش نیست.
- امام باقر علیه السلام می فرماید: خداوند از میان بندگان مومنش بنده ای را که بیشتر دعا کند دوست می دارد. پس بر شما باد دعا کردن در سحرگاهان تا طلوع خورشید؛ زیرا این، وقتی است که در آن درهای آسمان باز می شود و روزی ها تقسیم می شود و حاجت های بزرگ برآورده می گردد.
- امام صادق علیه السلام: جدم می فرمود:«در دعا کردن پیش دستی کنید؛ زیرا بنده، چنان چه اهل دعا باشد وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«صدایی آشناست!» و چنان چه اهل دعای بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می شود:«تا به حال کجا بودی؟!»
- امام صادق علیه السلام: هرگاه حاجتی داشتی، وضو بگیر و دو رکعت نماز بخوان، سپس حمد و ثنای خدا را به جای بیاور و نعمت هایش را یاد کن، آنگاه دعایت اجابت می شود.
- امام صادق علیه السلام : هرکه شب را با وضو بخوابد، آن شب، بسترش مسجد اوست و اگر برخیزد و نماز بخواند و سپس به ذکر خدا بپردازد، هرچه از خدا بخواهد، به او عطا می فرماید.
-
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله : هرکس دعایش را به همه ی مردان و زنان مومن تعمیم دهد، دعایش مستجاب می شود.
-
سپاس خداى را سزاست بر هر نعمتى كه بر من ارزانى داشته يا موجود مى باشد.
- پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله : دعا، كليد حاجت است و لقمه‌هاى حلال، دندانه هاى آن كليدند.
- پیامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله : خداوند عزّوجل شرم می‌کند از بنده‌اش که با جماعت ، نماز بخواند و سپس حاجتش را از او بخواهد و برود و حاجتش را برآوده نسازد.
- امام صادق عليه‌السلام : دعا، مخزن اجابت است، همچنان كه ابر مخزن باران است.
- پیامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌وآله : ناتوانترین مردم كسی است كه از دعا كردن ناتوان باشد.
- پیامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌وآله : ترک دعا گناه است.
تسبیح ذوالقرنين
تسبیح ذوالقرنين در نقل امام باقر عليه‌السلام
امام باقر عليه‌السلام فرمود: ذوالقرنین همراه با ششصد هزار اسب سوار به سفر حج رفت. وقتی به حرم رسید برخی از یارانش او را تا بیت الله همراهی کردند. زمانی که عبادتش تمام شد گفت: مردی را دیدم که در زیادی نور و زیبایی مانند او را ندیده بودم. گفتند: ابراهیم خلیل الرحمان (دوست خدا) است. گفت: زین بنهید بر اسبان خود. پس ششصد هزار مرکب را زین بستند .سپس ذوالقرنین گفت: نه، بلکه پیاده به سوی دوست خدا می‌رویم. پس او و یارانش پیاده به سوی ابراهیم آمدند تا این که به یکدیگر رسیدند. ابراهیم پرسید: به چه چیز روزگار سپری نمودی؟ گفت : به یازده کلمه:
سُبْحَانَ مَنْ هُوَ بَاقٍ لاَ يَفْنَى سُبْحَانَ مَنْ هُوَ عَالِمٌ لاَ يَنْسَى سُبْحَانَ مَنْ هُوَ حَافِظٌ لاَ يَسْقُطُ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ بَصِيرٌ لاَ يَرْتَابُ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ قَيُّومٌ لاَ يَنَامُ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ مَلِكٌ لاَ يُرَامُ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ عَزِيزٌ لاَ يُضَامُ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ مُحْتَجِبٌ لاَ يُرَى سُبْحَانَ مَنْ هُوَ وَاسِعٌ لاَ يَتَكَلَّفُ سُبْحَانَ مَنْ هُوَ قَائِمٌ لاَ يَلْهُو سُبْحَانَ مَنْ هُوَ دَائِمٌ لاَ يَسْهُو.
منزه است جاودانه‌ای که نابود نمی‌شود، منزه است دانایی که فراموش نمی‌کند. منزه است نگهبانی که فرود نمی‌آید. منزه است بینایی که شک و شبهه‌ای نمی‌پذیرد، منزه است پایداری که نمی‌خوابد منزه است پادشاهی که تحت سلطه کسی قرار نمی گیرد منزه است گرانمایه‌ای که ستم نمی‌کند منزه است پوشیده‌ای که دیده نمی‌شود. منزه است گشاینده‌ای که به زحمت نمی‌افتد. منزه است استواری که بازیگر نیست. منزه است جاویدانی که فراموش نمی‌کند.
منبع: قصص الأنبياء للراوندي، صفحه 122 ؛ بحار الأنوار، جلد90، صفحه 182.
منشورات
